چشمانت را که می بندی گوشهایت باز می شوند؛ صداها را بهتر می شنوی:

صدای شرشر آب از چشمه سار ،  صدای باد ، صدای زنگوله های گوسفندان که به چرا می روند و صدای چوپانکی که راه را نشانشان می دهد ، صدای خنده کودکان که به دنبال هم در رودخانه می دوند ، و صدای سکوت ؛ آری صدای سکوت و چه صدای دلنشینی دارد؛ سکوتِ کوه ، سکوتِ آسمان ، سکوتِ زمین ...

چشمانت همچنان بسته است و تو را آرامشی ژرف فرا می گیرد ؛ دستهایت را می گشایی و احساس می کنی بی وزن شده ای و در فضا معلّقی ! به سبکی بادکنکی که به دست کودکی داده باشند ... رها می شوی از همه کس ، از همه چیز ، از همه جا !

اینجا کمتر از بهشت نیست ؛ بام ایران :جایی به نام  «سبزه کوه» در میان رشته کوه های زاگرس .